PRESS

Travelling Ghosts

Interview with Director Thanos Anastopoulos.

“Ισως να ήταν και η καλύτερη εμπειρία γυρίσματος που είχα ως τώρα. Κυρίως με τους ανθρώπους που έρχονταν από Ελλάδα, σαν γιορτή σε μια δύσκολη περίοδο. Και κανείς δεν κόλλησε κόβιντ, είχαμε τρομερό πρωτόκολλο, αλλά είμασταν και τυχεροί. Θέλω να το πω, όσο κι αν ακούγεται κλισέ. Δεν θα γινόταν η ταινία χωρίς αυτούς τους καταπληκτικούς ηθοποιούς και συνεργάτες, τον Ηλία Αδάμη στη φωτογραφία και την Μαγιού Τρικεριώτη στα κοστούμια.”

"Ιt was possibly the best shooting experience I've ever had. Mainly with the actors coming from Greece, it was like a celebration in a difficult period. Nobody got covid; we had strict Covid protocol but we were also very lucky. I mean it, as cliche as it sounds: This film would not have been possible without these amazing actors and collaborators, cinematographer Ilias Adamis and costume designer Mayou Trikerioti.”

MY LIFE PARTY

Interview with Eleni Randou (writer/performer) about the upcoming “My Life Party” in Athens.

"Η Μαγιού Τρικεριώτη έχει φτιάξει ένα συγκλονιστικό σκηνικό που ίπταται είναι όλα στον αέρα γιατί είναι σαν τις μνήμες. Όλα τα έπιπλα είναι στον αέρα όπως και η μνήμη που είναι πιο αόρατη, πιο ρευστή. Είναι σαν να βρίσκεσαι στο βυθό και να βλέπεις προς τα πάνω. Είναι όλο τόσο ρευστό γιατί η μνήμη είναι ρευστή. Καμιά φορά θυμάσαι πράγματα έτσι, τα θυμάσαι αλλιώς και τελικά το παρελθόν καθορίζεται από το πώς θυμάσαι τη ζωή σου, δεν καθορίζεται από την ίδια σου τη ζωή. Το ίδιο πράγμα δύο διαφορετικοί άνθρωποι το θυμούνται αλλιώς ανάλογα με το ποιος είναι ο καθένας. Με τους υπέροχους φωτισμούς της Χριστίνας Θανάσουλα αλωνίζω την τεράστια αλάνα- σκηνή με απόλυτη ελευθερία και απόλυτη χαρά μαζί με τους μουσικούς που παίζουν ζωντανά."

“Mayou Trikerioti has created a sensational set that hovers -everything is in the air like memories. All the furniture is up in the air like our the memory which is invisible, fluid. It's like being at the bottom of the ocean looking up. It's all so fluid because memory is fluid. Sometimes you remember things one way or another, and in the end the past is determined by how you remember your life and not by life itself. Two people recall the same thing in a different way filtered by who they are. Under the wonderful lighting of Christina Thanasoula I wander the vast stage with both absolute freedom and absolute joy, joined by the String Demons who perform live.

Fantômas

A piece I wrote on the costumes of Crimes of The Future for the amazing Belgian Film Magazine Fantômas

"Via de kostuums probeer ik verhalen te vertellen. De regels lagen vast, maar binnen dat zeer krappe kader, waarvan de elastische grenzen steeds bleven verschuiven, heerste er absolute vrijheid."

Kostuumontwerper Mayou Trikerioti schreef voor Fantômas #4 een tekst over haar werk voor Crimes of the Future. Ze bezorgde ons ook unieke ontwerpschetsen voor de kostuums van Léa Seydoux en Kristen Stewart.

Cronenbergs Crimes of the Future is nu te bekijken via Picl.be. Trikerioti's bijdrage vind je in ons vierde nummer: www.fantomas.be/shop

“Meeting with a new script is a long and suspenseful blind date. The first reading is slow and takes the best part of a full day, evoking images, colours and textures, evoking scents and sounds –the rhythm of its heartbeat— till you find yourself diving head first into the story’s reality, ready to say “I do”.

Now, if that script happens to come from someone you have admired for years, the blind date turns into an uFerly thrilling adventure, as it combines the treasured Familiar with the Great Unknown. (And your “I do!!!” has come long before that.)

I have been a fan of Cronenberg’s work for as long as I can remember – as far back as the nineties I can recall where I was and who I was with when I first watched Videodrome, Scanners, The Fly, Crash, Existenz, Dead Ringers... And I know I will now always remember the day I first Face-Timed with David Cronenberg, during a winter of global pandemic lockdown and only days before a near death experience.

Last time I brushed shoulders with Hollywood, I was called up 7 days before the fiUngs and 10 days before filming to replace a costume designer –starting the costumes from scratch. I had to fly within 24 hours to a foreign country, set up my headquarters in a hotel room, and work with people I’d never seen before. It was a scary but wonderful challenge. In the case of Crimes, driven by the mix of urgency and uncertainty that guided all projects in 2021, the“let’s do this yesterday – if possible, let’s see”, I had a glorioustime but also very very large shoes to fill. All of David Cronenberg’s films characters had been dressed by his late sister, costume designer Denise Cronenberg, responsible for so many iconic looks.

I can only feel blessed to have been able to research and co-create the world of Crimes of the Future alongside David Cronenberg and Carol Spier – his forever incredible Production Designer. Their generosity in making me feel an equal amongst giants will remain a landmark in my life.

Every step came with a cheeky Cronenberg smile and the phrase "so far so good”. A true auteur is one that always trusts his collaborators and lets them loose in his playground to breathe, play and create to their strengths.

Cronenberg never came to the fiUngs – he would okey my designs and then let me conspire with the actors, dress, undress, test and feedback on options, new findings, or even revelations. My favourite way of working. The rules were set, and in that there came absolute freedom within a very tight sandbox whose elastic boundaries kept shiaing.

I try to tell stories through the costumes, I like the characters to fill them and expand. In Crimes we had so many options for each character. I wish there were more scenes to try them all!”

Honoured to have had this interview with @NickSmurthwaite for @TheStage a propos de ⁦@CorelliOnStage⁩ over the moon!

https://www.thestage.co.uk/features/interviews/2019/designer-mayou-trikerioti-think-theatre-husband-film-lover/

Designer Mayou Trikerioti: ‘I think of theatre as my husband, while film is my lover’

Mayou Trikerioti

by Nick Smurthwaite - Apr 26, 2019

After training in the UK, Mayou Trikerioti returned to her native Greece to work on theatre and film projects before making her permanent base in London. As the British tour of Captain Corelli’s Mandolin opens, she tells Nick Smurthwaite about the challenges of recreating wartime Cephalonia on stage

The choice of Greek-born stage and costume designer Mayou Trikerioti to bring the best-selling novel Captain Corelli’s Mandolin – set on the Greek island of Cephalonia – to life on stage was always a no-brainer.

Dividing her time between Athens and London, Trikerioti is steeped in the culture and history of her homeland, though she has now adopted the UK as her base.

She says: “There are some things you can’t research, you just have to go with your gut feeling. I think I’m quite gutsy and instinctive in my approach to design, and I’m sure that has a lot to do with my Greek-ness.”

Louis de Bernières’ 1994 novel is a love story set against the background of the Italian and German occupation of Cephalonia during the Second World War. The main protagonists are the wounded Italian army captain Corelli and Pelagia, the headstrong daughter of a local physician.

In the pre-production period last year, producer Neil Laidlaw arranged a four-day field trip to Cephalonia for Trikerioti, director Melly Still and playwright Rona Munro, who adapted the book. “We spoke to elderly islanders who were young partisans at the time the novel is set,” says the designer. “It was incredibly helpful in bringing the story to life.”

Captain Corelli's Mandolin

1 of 3

Alex Mugnaioni and Mary-Williams in Captain Corelli's Mandolin. Photo: Marc Brenner

Mayou Trikerioti's model box

Costume designs

Because of the multiplicity of settings and locations, Trikerioti says her designs are “evocative of the time and place”, rather than painstakingly realistic in their depiction. “We don’t spell everything out visually. We’re inviting the audience to use their imaginations,” she says. “Melly wanted the sets to have a kind of precariousness to reflect what was happening in Cephalonia at that time, and its history, so that was a challenge.”

The director explains this further: “I didn’t want to make it conceptual, I wanted an open playing space but with a sense of the island’s vulnerability, as well as its beauty and elegance. Historically and strategically, Cephalonia has always been extremely vulnerable, not just politically but because it is on a fault line and has been subject to earthquakes.”

Because Captain Corelli will be playing a number of different venues big and small until July, Trikerioti had to keep in mind the adaptability factor. She says: “I’m mindful of the different specifications of each venue – even though you can’t let that drive your design aesthetic. It’s really the production manager’s job to see that the design can be made to fit each theatre, not mine.”

Continues…

Q&A Mayou Trikerioti

What was your first non-theatre job?
Working in my parents’ bookshop.

What was your first professional theatre job?
Designing Silence and Violence by Torben Betts at the White Bear, London.

What do you wish someone had told you when you were starting out?
That a designer has to be a business person as well.

Who or what was your biggest influence?
The Czech designer Josef Svoboda, and the directors Stefanos Lazaridis and Lefteris Voyatzis.

If you hadn’t been a designer, what would you have been?
A publisher.

Do you have any theatrical superstitions or rituals?
No.

Born into a bookish Athens family – her mother Jenny Mastoraki is a poet and translator, her father a publisher and bookshop owner – Trikerioti claims that she had already decided she wanted to be a scenic designer by the age of four, following a backstage visit to the National Theatre of Greece.

She also decided at an early age that she wanted to study, and possibly work, in the UK. “I knew I wanted to live and work in London because I loved it the first time I came here,” she says. She did the theatre studies course at the University of Kent – “I wanted a dramaturgical training as well as theatre design” – and went on to do a master’s degree at Bristol Old Vic Theatre School.

Not long after graduating from Bristol, Trikerioti got a designing job in Athens, where there is a thriving theatre community, and decided to move back, staying for six years. “It became impossible to establish myself in both places at once,” she says. “In Athens, I was offered jobs that were above my level of experience, and therefore quite challenging.”

Working frequently at the National Theatre of Greece, Trikerioti became best known in Athens for working on contemporary plays by writers such as Enda Walsh, Martin McDonagh, Steven Berkoff and Harold Pinter.

Such was her rapid progress that in 2007, aged 30, she was chosen by the International Theatre Institute to represent Greece at the Prague Quadrennial, exhibiting, among other things, her designs for Sarah Kane’s 1998 play Crave. By this time, Trikerioti had also moved into designing for the film industry in Greece and briefly considered giving up theatre altogether to concentrate on films.

What changed her mind? “I missed working in the theatre too much. I think of theatre as my husband, while film is my lover. My work in film has fed into my work in the theatre. I want to bring the same authenticity to both.”

Mayou Trikerioti's designs

1 of 4

Happy Days (2009). Photo: Mayou Trikerioti

All Stones All Sides at the Young Vic, London (2014). Photo: Helen Murray

Lysistrata at the open-air theatre in Epidaurus (2016). Photo: Patroklos Skafidas

The National Youth Theatre's Macbeth at the Garrick Theatre, London (2018). Photo: Mayou Trikerioti

Trikerioti returned to London to live and work in 2008, renting a studio at the old Truman’s Brewery in Spitalfields. She says: “It was tough because nobody knew me any more and design is a very competitive world. I had to set about reinventing myself.”

For a while, she tried to keep up the film work in Greece, commuting between the two countries, as well as keeping a foot in both stage and movie camps. “In the end I decided to put the brakes on the film work because I felt I would never re-establish myself as a stage designer otherwise. The big break was getting a job at the Young Vic, designing three Beckett plays for director Finn Beames, as part of the Taking Part season. It got the ball rolling and allowed me the freedom to do other things.”

She still returns to Greece every year or so to do a play or a film. “It is very hard to say no to the best Greek directors,” she says. “I’ve been lucky enough to work with directors who trusted my instincts and allowed me a sense of freedom. It means a lot of juggling especially now that I am a mother. Luckily I’m a workaholic, my brain always needs to be doing things.”

Her daughter Alina is now seven, old enough to be aware of what her mum does and to take an interest in it. Has Trikerioti found it hard to combine parenting with her busy schedule?

“One of the reasons I cut down the film work was that it was extremely difficult for me to be away from Alina for two months at a time. There were times earlier on when I was afraid to admit I had a child, and there was a sense of guilt when you had to excuse yourself because you were late to pick her up, but I think it has got better in the last few years.

“Producers and directors have definitely become more understanding in recent years, and I’ve observed that working mothers are much more upfront about what they need to do. In most cases, the shame factor is a thing of the past.”

‘I’ve been lucky enough to work with directors who trusted my instincts and allowed me a sense of freedom’

Trikerioti prides herself on being able to adapt to any space and scale, from the 13,000-seater Epidaurus Theatre on the Peloponnese, where she dressed Lysistrata in 2014, to the 70-seat Tristan Bates Theatre in central London. She has also worked on community projects that engage with young people, both in Athens and London.

She is a founding member of the community arts project Change of Art, a London-based theatre collective formed in 2017 to honour the memory of the murdered MP Jo Cox. They stage a festival of performance in June every other year with a view to bringing together people of different backgrounds and faiths for a day of celebration. They are currently working on this year’s festival.

Other future projects include a new opera in Denmark, the Society of British Theatre Designers exhibition at the V&A, and a new production of Macbeth in Greece in 2020.

Is she concerned about the impact of Brexit on her workload? “I feel very calm about the whole thing. I have a settled status in the UK. My only worry is for working abroad and the piles of paperwork Brexit will generate.”

CV Mayou Trikerioti

Born: Athens, 1976
Training: University of Kent; Bristol Old Vic Theatre School
Landmark productions: Crave, Theatro Kykladon, Athens (2003);The Caretaker, Aplo Theatro, Athens (2010); Macbeth, Garrick Theatre, London (2011); All Stones All Sides, Young Vic, London (2014-15); Lysistrata, Epidaurus Theatre, Greece (2014); The Soul of Wittgenstein, Omnibus Theatre, London (2018); Captain Corelli’s Mandolin, UK tour (2019)
Agent: Nigel Godfrey at Blue Box

Captain Corelli’s Mandolin is on tour until the end of June

Η Μαγιού Τρικεριώτη «ντύνει» τη νέα ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ που γυρίζεται στην Αθήνα

Mayou Trikerioti costumes the new David Cronenberg Feature that is shot in Athens

Interview to Lifo and Χρήστος Παρίδης 12.8.2021

Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Μαστοράκης, ο Βογιατζής, ο Μαρμαρινός, ο Τζουμέρκας, ο Αντύπας, ο Φασουλής, δουλεύει για παραστάσεις του West End και αυτές τις μέρες ντύνει τον Βίγκο Μόρτενσεν, την Κρίστερν Στιούαρτ και 500 κομπάρσους στο νέο δυστοπικό φιλμ «Crimes of the Future» του αγαπημένου Καναδού σκηνοθέτη που γυρίζεται στην Αθήνα.

Μεγάλωσε μέσα στα βιβλία. Με μητέρα την ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη και πατέρα τον εκδότη Βαγγέλη Τρικεριώτη, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Διάβαζε και ζωγράφιζε. Όσο θέατρο έβλεπε, το όφειλε μάλλον στη μητέρα της.

Τελικά, όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσει τι θα γίνει, επέλεξε σπουδές σκηνογράφου και ενδυματολόγου στο Πανεπιστήμιο του Κεντ. Κι αν σε κάτι τη βοήθησαν όλα εκείνα τα βιβλία, η «προίκα» της, όπως λέει και η ίδια, ήταν ότι έμαθε να κατανοεί τους θεατρικούς και κινηματογραφικούς χαρακτήρες σε βάθος.

Στην Ελλάδα τη γνωρίσαμε μέσα από εμβληματικές παραστάσεις του Μαστοράκη, του Βογιατζή, του Μαρμαρινού αλλά και νεότερων, όπως ο Μοσχόπουλος και ο Λυγίζος. Επίσης, από ταινίες όπως η «Χώρα προέλευσης» του Τζουμέρκα και πρόσφατα το «Παρί» του Ετεμάντι. Εδώ και χρόνια έχει επιστρέψει στο Λονδίνο, απ’ όπου ξεκίνησε.

Αυτό το καλοκαίρι, ανάμεσα σε αποκαρδιωτικούς περιορισμούς λόγω Covid, έχει αναλάβει τη νέα ταινία που γυρίζει στην Ελλάδα ο διάσημος Καναδός σκηνοθέτης Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ με πρωταγωνιστή τον αγαπητό και δημοφιλή Βίγκο Μόρτενσεν. Μας μίλησε λίγο πριν από την πρώτη μέρα γυρισμάτων, στην Αθήνα του καύσωνα. 

— Όταν αποφοιτά κανείς από θεατρικές σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου, περιμένει να τα βρει όλα ιδανικά. Ήταν ανώμαλη η προσγείωση στην πραγματικότητα, αντιμετωπίσατε σοβαρά προβλήματα στην εφαρμογή όσων μάθατε θεωρητικά;

Tο πανεπιστήμιο, μαζί με τη θεωρία, είχε και πράξη hardcore: ξύλα, καρφιά, πριόνια, σφυριά, μπογιές. Από την πρώτη κιόλας μέρα του πρώτου έτους, ο καθένας και το σκηνικό του, ο καθένας και τα εργαλεία του, με έναν αγαπημένο δάσκαλο, τον σκηνογράφο Κρις Μπο.

Σκληρή χειρωνακτική δουλειά είχε και η μεταπτυχιακή μου χρονιά στο Bristol Old Vic. Βγήκα, λοιπόν, στον έξω κόσμο αρκετά σκληραγωγημένη. Και μάλλον δεν προσγειώθηκα ανώμαλα, γιατί είχα την τεράστια τύχη να βρεθώ από τα είκοσι τέσσερα σε σπουδαίες παραστάσεις, με σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου.

— Ποια ήταν η πρώτη σας ελληνική παράσταση; 

Η «Λούλου» του Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη. Ήταν τότε που ο κινηματογράφος «Αθηναΐς» γινόταν θέατρο, κι εγώ, που έπρεπε να δουλεύω για ένα διάστημα μόνο με κατόψεις και μακέτες, έζησα μέσα στο γιαπί την αγωνία του ράβε-ξήλωνε, ώσπου να φύγει επιτέλους η οθόνη και να δω το πραγματικό βάθος του χώρου πίσω της. Αυτό το βάθος, που δεν ήταν αποτυπωμένο στα σχέδια της αίθουσας, θα έκρινε αν θα χωρούσε να χτιστεί το σκηνικό.

— Οι δουλειές με τις οποίες σας συνδέουμε στην Ελλάδα είναι κυρίως σκηνοθετών κύρους.

Είχα, όπως σας είπα, αυτή την τεράστια τύχη, αλλά δεν την είχα μόνο εγώ. Ήταν και η εποχή που οι καταξιωμένοι σκηνοθέτες ρίσκαραν να συνεργαστούν με πολύ νέους ανθρώπους. Μετά τη «Λούλου» ξαναγύρισα στο Λονδίνο για το «Silence and Violence» του Τόρμπεν Μπετς κι αμέσως μετά βρέθηκα πάλι στην Ελλάδα για τον «Επαγγελματία» του Ντούσαν Κοβάσεβιτς στο θέατρο της οδού Φρυνίχου, με σκηνοθέτη τον Μίμη Κουγιουμτζή. 

Ακολούθησε ο Νίκος Μαστοράκης, που μου ζήτησε να του φτιάξω το σκηνικό για τις «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» στο ΚΘΒΕ, έναν χώρο δυσανάλογο της ηλικίας και της πείρας μου. Στην τρέλα του Νίκου το χρωστάω αυτό το θαύμα. Αμέσως μετά κάναμε μαζί τον «Κουρέα της Σεβίλλης» για το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, που έφτασε μέχρι το Ηρώδειο. Κι ύστερα ήρθε ο Λευτέρης Βογιατζής με το «Λαχταρώ».

— Αυτές οι εμπειρίες με Μαστοράκη και Βογιατζή ήταν ένα νέο μεταπτυχιακό; Τι θα λέγατε ότι κερδίσατε από τον καθένα;

Ήταν πολλά χρόνια σπουδών συμπυκνωμένα! Με τον Νίκο γνώρισα τη γερμανική κουλτούρα και τη σχέση μεταξύ πραγματικού και σκηνικού χώρου. Με τον Λευτέρη, τον τρόμο της απόλυτης ελευθερίας κάτω από το βάρος ενός απόλυτου βλέμματος. Θα θυμάμαι πάντα με απέραντη ευγνωμοσύνη πόσο με εμπιστεύτηκε και πώς το πλημμυρισμένο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων έγινε μια επικίνδυνη, αλλά συναρπαστική πρόκληση.

 — Η εμμονή του για τελειότητα;

Ήταν εξοντωτική και μαγική ταυτόχρονα, και κέντρισε και τη δική μου τελειομανία. Στο «Λαχταρώ» έσπασα ένα-ένα τα πλακάκια του δαπέδου, έδεσα μία-μία, με ατέλειωτα ξενύχτια, πολλές από τις μαύρες σκουπιδοσακούλες που βρίσκονταν βουλιαγμένες κάτω από το νερό. 

— Στην Αγγλία θα είχατε τη δυνατότητα μιας τέτοιας εμμονικής αντιμετώπισης της λεπτομέρειας; Θα σας άφηναν να το κάνετε;

Και βέβαια θα με άφηναν, όπως με αφήνουν. Στο «Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» π.χ. μέχρι πρόσφατα πρόσθετα με το σφυρί τα τσαλακώματα που χρειαζόμουν πάνω στο χάλκινο στέλεχος του σκηνικού. Και δεν θα σας πω για τα φροντιστηριακά αντικείμενα πολλών παραστάσεων, που είναι από μόνα τους μια άλλη ιστορία.

 — Ποια θα λέγατε ότι είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ αγγλικού και ελληνικού θεάτρου;

Δεν βλέπω καμία. Ως επαγγελματίας βλέπω μόνο τις συνεργασίες, ενώ, ως κοινό, αποφασίζω ιδιωτικά τι μου αρέσει και τι όχι. Το αγγλικό θέατρο είναι σαν το ελληνικό, έχει όλες τις αποχρώσεις, μια πολύ μεγάλη γκάμα.

 Όσον αφορά τη δουλειά, οι Άγγλοι είναι μεθοδικοί, έχουν ωράρια που τα τηρούν, λειτουργούν σαν βιομηχανία. Όλα μπαίνουν σε πλαίσιο εργασιακό κι αυτό προς το παρόν μού πάει πολύ, καθώς πρέπει να μεγαλώσω και την κόρη μου.

— Το αγγλικό θέατρο μοιάζει ιδιαίτερα ακαδημαϊκό. Εσείς βρίσκετε ενδιαφέρον το αποτέλεσμα;

Έτσι κι αλλιώς, το αποτέλεσμα είναι άρτιο. Αλλά εκεί υπάρχει και κάτι ακόμα, από τη μεριά του κοινού. Όταν πηγαίνεις να δεις μια παράσταση, νιώθεις πως συμμετέχεις σε κάτι που είναι για τους πολλούς, ενώ εδώ, σ’ εμάς, μερικές φορές νιώθω πως πηγαίνω σε κάτι που αφορά πιο κλειστούς κύκλους, μια ελίτ των «μυημένων» ίσως.

Στις θέσεις των πέντε λιρών στο Globe μένουμε όρθιες με την κόρη μου για δυόμισι ώρες και είναι τέλεια, γιατί είμαστε μαζί με άλλους γονείς με παιδιά, περιφερόμαστε, περνάμε καλά. Αυτό το θέατρο μ’ αρέσει πολύ. Βλέπουμε Σαίξπηρ σαν να πηγαίνουμε σε γιορτή της κανονικής μας ζωής.

— Λένε ότι υπάρχει μεγάλος σεβασμός για το θέατρο στην Αγγλία, είναι έτσι;

Υπάρχουν πάρα πολλά θέατρα και αξιοκρατία. Μπορεί να γίνει κανείς καλλιτεχνικός διευθυντής και μετά να εξελιχθεί ως σκηνοθέτης. Όλο και πιο νέοι ηλικιακά άνθρωποι γίνονται διευθυντές και εξελίσσονται κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όσο για το κοινό, ναι, σέβεται το θέατρο και το τιμά και με το παραπάνω.

— Από την Ελλάδα αποφασίσατε να φύγετε λόγω κρίσης ;

Έφυγα το 2008, που δεν είχαμε ακόμα κρίση εδώ, είχε όμως εκεί. Έφυγα κυρίως επειδή αισθανόμουν καλύτερα στο Λονδίνο και είπα να το δοκιμάσω. 

— Ξεκινώντας από την αρχή;

Από το μηδέν! Μόνη και έχοντας λείψει επτά χρόνια. Ήταν πολύ δύσκολο. 

— Πώς ξεκινήσατε;

Με αγγελίες. Ξεκίνησα με σινεμά, διέκοψα λόγω εγκυμοσύνης και μετά πέρασα στο θέατρο, σαν να ξεκινούσα από την αρχή. Οι πρώτες μου δουλειές ήταν κινηματογραφικές, ίσως γιατί τα κινηματογραφικά «σύνορα» είναι πιο ελαστικά.

— Ποια ιδιότητα προτιμάτε, του σκηνογράφου ή του ενδυματολόγου; 

Και τις δύο, αλλά στον κινηματογράφο θέλω να κάνω μόνο κοστούμια. Στο θέατρο εξακολουθώ να τα κάνω και τα δύο, αν και κάποιοι συνεργάτες μου επιλέγουν να μου αναθέσουν ή το ένα ή το άλλο. Είναι και ο τρόπος δουλειάς τους που οδηγεί σε αυτή την επιλογή.

 Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, για τον οποίο έχω κάνει κοστούμια. Μου πάει πολύ η δουλειά που κάνουμε μαζί με τον Μιχαήλ δραματολογικά πάνω στους ρόλους.

— Πώς προσεγγίζετε δραματολογικά ένα κοστούμι; Έχει να κάνει με το ψυχογράφημα του ήρωα ή πρέπει να συμπληρώνει στυλιστικά τη σκηνοθεσία;

Είναι όλα μαζί. Και εξαρτάται πάντα από τον σκηνοθέτη και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί. Μου λείπουν όμως τα κοστούμια εποχής τώρα που πια υπάρχει η τάση να μετατοπίζονται ολοένα και περισσότερο σε ένα άχρονο σήμερα. 

— Θυμάστε ένα κοστούμι που σας παίδευσε, αλλά εν τέλει αποδείχτηκε ιδιαίτερα πετυχημένο; 

Παιδεύτηκα με τα κοστούμια στο «Λαχταρώ». Αυτά τα καθημερινά άχρωμα ρούχα, που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν μια κρυμμένη ταυτότητα, είναι πάντα το πιο δύσκολο. Αφήστε που στο «Λαχταρώ» οι ήρωες είναι τελείως ρευστοί, κι όλοι μαζί είναι η Σάρα Κέιν. 

— Υπάρχει ένα έργο που θα θέλατε πολύ να σκηνογραφήσετε και να ντύσετε;

Ήταν να κάνω τα σκηνικά και τα κοστούμια για μια όπερα που λέγεται «Song of a child», αλλά αναβλήθηκε λόγω κορωνοϊού. Τέλη Μαρτίου του ’20 θα έφευγα για το Χόλστεμπρο της Δανίας, την πόλη του Εουτζένιο Μπάρμπα. Λίγο πριν από το ταξίδι μου, έκλεισαν τα σύνορα και άρχισαν τα lockdowns, τα σχέδια μετατέθηκαν για το ’21, και πάλι πάγωσαν λόγω κορωνοϊού.

 Σε επίπεδο επιθυμίας, ονειρεύομαι μια καθαρόαιμη «παντομίμα», το είδος του λαϊκού θεάτρου που ανθεί πάντα τον χειμώνα στην Αγγλία, Νοέμβριο με Ιανουάριο, και συνδυάζει ένα χιλιοειπωμένο παραμύθι, π.χ. σαν τον «Παπουτσωμένο Γάτο», με αναφορές στην επικαιρότητα και τολμηρά καλαμπούρια σε στυλ επιθεώρησης, με ήρωες υπερβολικούς και υπερβολικά κοστούμια, και με τη συμμετοχή του επίσης υπερβολικού κοινού. 

— Κάνατε πρόσφατα στην Αγγλία το «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», με συμβολικό σκηνικό και ρεαλιστικά κοστούμια…

Ναι, στα κοστούμια έμεινα εντελώς στην εποχή. Επειδή όμως στο «Μαντολίνο», που ανέβηκε με επιτυχία στο West End, έπρεπε να προβλέψω και τις ανάγκες της περιοδείας, το σκηνικό μου ήταν μια εγκατάσταση με όλα της τα props επίσης πιστά στην εποχή. 

 — Συνεργαστήκατε στην ταινία «Παρί» του Σιαμάκ Ετεμάντι, όπου τα κοστούμια σαφώς είχαν σημειολογικές αναφορές. Οι Έλληνες σκηνοθέτες συζητάνε τα κοστούμια σε βάθος; 

Στην ταινία του Σιαμάκ ήταν το ταξίδι της Παρί που έπρεπε να αναδειχτεί μέσα από το κοστούμι της. Αλλά και με τον Σύλλα Τζουμέρκα, που έκανα μαζί του τη «Χώρα προέλευσης», συζητήσαμε πολύ. Και με τον Έκτορα Λυγίζο για τα «Αγνά Νιάτα», την πρώτη μου μικρού μήκους. 

 — Πώς σας επέλεξε ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ για το «Crimes of the Future»;

Πρέπει να είδε κάποιες ελληνικές ταινίες και να με διάλεξε από το «Παρί». Δεν ξέρω να σας πω λεπτομέρειες, που ελπίζω να τις μάθω αργότερα, αλλά όταν σε επιλέγει ο Κρόνενμπεργκ δεν λες «why me?», λες «wow!». Οι παραγωγοί ζήτησαν το βιογραφικό μου και τα σχετικά και μετά μίλησα με τον Κρόνενμπεργκ μέσω οθόνης. Δεν κρατήθηκα, του είπα από την πρώτη στιγμή ότι είμαι φαν κι εκείνος γέλασε και είπε «It helps». Ήταν γλυκύτατος. Είναι καταπληκτικός.

— Η πλοκή διαδραματίζεται στην Ελλάδα;

Όχι, σε μια δυστοπία του μέλλοντος, όπως στις παλιότερες ταινίες του Κρόνενμπεργκ από τη δεκαετία του ’90.

— Έχετε ξαναντύσει διάσημους ηθοποιούς, σε ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά. Τώρα έχετε να ντύσετε τον Βίγκο Μόρτενσεν, τις Λεά Σεντού και Κρίστεν Στιούαρτ. Πώς είναι η εμπειρία μέχρι τώρα;

Τώρα που μιλάμε, οι πρόβες των κοστουμιών γίνονται κάθε μέρα. Έντυσα προχτές τον Βίγκο Μόρτενσεν. Είναι υπέροχος, λιγομίλητος, ιδιοφυής. Μαζί με το κοστούμι, έχει φορέσει κιόλας τον ρόλο του. Σήμερα είχα την πανέμορφη Λεά Σεντού, που είναι απόλαυση να την ντύνεις. Ξαναβρήκα με χαρά μετά από είκοσι χρόνια τον Γιώργο Καραμίχο. Χτες είχα την Κρίστεν Στιούαρτ, φοβερό παιδί. Κάναμε τρελά γέλια. Μετά από αυτήν μπήκε ο Σκοτ Σπίντμαν σαν ανεμοστρόβιλος, έτοιμος να προβάρει και τον ρόλο του μαζί. Σημειώστε πως ντύνω παράλληλα πεντακόσιους κομπάρσους. 

— Τα κοστούμια έχουν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτήρα;

Σχεδιάστηκαν στο πνεύμα του Κρόνενμπεργκ. Είναι σύγχρονα, αλλά λίγο «κουνημένα». Με τον Κρόνενμπεργκ συζήτησα αρκετά, με πολλά moodboards και σχέδια. Καταλήξαμε σε τελικά σχέδια μαζί του και μαζί με τη μόνιμη production designer του, την Κάρολ Σπιρ, κι έτσι άρχισα να ντύνω τους ηθοποιούς.  

— Πού γυρίζεται η ταινία; 

Στο κέντρο. Νομίζω ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους επέλεξε την Αθήνα ο Κρόνενμπεργκ είναι τα ρημαγμένα κτίρια και οι βρόμικοι δρόμοι μας. 

— Πώς είναι οι συνθήκες γυρίσματος με τον Covid; 

Ακόμα είμαστε στις πρόβες των κοστουμιών, που είναι πολύ δύσκολες όταν ντύνουμε τους κομπάρσους. Με απανωτά τεστ, μοριακά και ράπιντ, και με «φυσαλίδες» ασφαλείας. Με τους ηθοποιούς όλα γίνονται κανονικά, όπως την εποχή πριν από τον Covid. Για τους κομπάρσους, όμως, μου είπαν ότι δεν πρέπει να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί τους, επειδή έρχομαι σε επαφή με τον Κρόνενμπεργκ και τους πρωταγωνιστές. Βλέπω τα κοστούμια από πέντε μέτρα μακριά, δεν μου επιτρέπεται ούτε να πλησιάσω ούτε να αγγίξω. 

 — Σας αντικαθιστούν οι βοηθοί σας; 

Ναι, μπαινοβγαίνοντας εναλλάξ σε «φυσαλίδες» ασφαλείας. Αυτό το εξ αποστάσεως μπορεί να είναι απελπιστικό, όμως έχει γοητεία.

Έχω κάνει κι άλλες δουλειές με τον ίδιο τρόπο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο για το αγγλικό θέατρο. Το περασμένο φθινόπωρο έντυσα από το Λονδίνο την ταινία του Θάνου Αναστόπουλου «Τα φαντάσματα της Επανάστασης», που γυρίστηκε στην Ιταλία. Η ταινία είναι ένας συνδυασμός ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας με κοστούμια εποχής. Είχα μια βοηθό εδώ στην Ελλάδα και μια στην Ιταλία. Ψάχναμε στα βεστιάρια, ράβαμε μέσω Zoom, καθοδηγούσα με σχεδιαγράμματα, η απόσταση πολλαπλασίαζε και τον χρόνο και τα προβλήματα, όμως τελικά όλα πήγαν πολύ καλά, κι ας στερήθηκα τη χαρά του «από κοντά».

Εν μέσω πανδημίας η Μαγιού παραμένει σε καραντίνα, ανησυχεί για το μέλλον και κάνει επανάληψη την τρίτη δημοτικού μαζί με την κόρη της, Αλίνα.

Εκείνη εξάλλου είναι και η "αντοχή της" στην πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε....

Πώς βίωσες το διάστημα της καραντίνας; Ήταν πιο δύσκολο για σένα να είσαι εκτός Ελλάδος;

Δυσκολεύτηκα, όπως όλοι. Και εξακολουθώ να δυσκολεύομαι, μια και τώρα που μιλάμε, πρώτη βδομάδα του Ιουνίου, είμαστε ακόμη σε καραντίνα. Έχουμε κλείσει πια τους τρεις μήνες, και δεν χρειάζεται να εξηγήσω παραπάνω πόσο βαραίνει αυτό.

Η απαγορευμένη «κοινωνικότητα» δεν είναι διαχειρίσιμη. Προπαντός όταν η δουλειά σου, δηλαδή το θέατρο και το σινεμά, είναι κατεξοχήν δουλειά κοινωνική. Εκπαιδεύομαι λοιπόν --μαζί με τη μισή υφήλιο, τουλάχιστον— σε μια καινούργια πραγματικότητα. Τα φιλικά, τα οικογενειακά, τα επαγγελματικά, όλα περνούν από μια οθόνη. Πάλι καλά που υπάρχει κι αυτή, κι ας μην είναι ποτέ αρκετή.

Μετά από είκοσι χρόνια (δέκα συν δέκα, για την ακρίβεια, σε δύο δόσεις), η Αγγλία είναι «σπίτι» μου όσο και η Ελλάδα. Τα κλεισμένα μας σύνορα μού στέρησαν τους γονείς μου, όμως στάθηκα τυχερή, αφού μπορώ να περνάω όλη μέρα με την κόρη μου. Βγάζουμε παρέα την τρίτη δημοτικού (τα αγγλικά σχολεία δουλεύουν στο φουλ εξ αποστάσεως, και η ύλη είναι απαιτητική), και κάνουμε ό,τι κάνουν δυο κορίτσια, που περνούν πολύ καλά όταν είναι μαζί. Η Αλίνα είναι η αντοχή μου.

Πώς είναι η κατάσταση σήμερα στο Λονδίνο για τον τομέα του πολιτισμού; Έχει λάβει η κυβέρνηση ικανοποιητικά μέτρα για τη στήριξη των καλλιτεχνών;

Όλοι είναι αιφνιδιασμένοι. Παντού. Εδώ, σ’ εμάς, η κρατική βοήθεια προσπάθησε να ομαδοποιήσει τους επιδοτούμενους σε μισθωτούς και σε ελεύθερους επαγγελματίες, και να τους ενισχύσει ανάλογα με τα δηλωμένα τους έσοδα. Λογικό. Όμως ο κόσμος του θεάτρου και του κινηματογράφου συνδυάζει πολλές φορές και τις δύο ιδιότητες, με αποτέλεσμα, σ’ ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του, να εισπράττει μια επιδότηση στα όρια του συμβολικού ή και τίποτα.

Μέχρι τώρα που μιλάμε, τα θέατρα δεν έχουν λάβει κρατική ενίσχυση. Ένα κλειστό θέατρο στο West End του Λονδίνου, για να σου δώσω ένα παράδειγμα, «μπαίνει μέσα» 30.000 λίρες την εβδομάδα. Αν δεν γίνει κάτι δραστικό, πολλά μεγάλα θέατρα όπως το Old Vic, το Young Vic, το Globe, το Sadlers Wells, το Royal Opera House (και γενικά το 70% των σκηνών), δεν θα αντέξουν μετά τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο. Και υπάρχουν ήδη τέσσερα μεγάλα θέατρα εκτός Λονδίνου, που κήρυξαν πτώχευση.

Πώς βλέπεις πρωτοβουλίες όπως το “Support Αrt Workers”; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο στο Ηνωμένο Βασίλειο;

Το “Support Art Workers” είναι η αρχή μιας ουσιαστικής διεκδίκησης. Έχει «φόρα», έχει και φωνή. Συμφωνώ όμως με τον Νίκο Χατζόπουλο, που λέει πως «χρειάζεται μια ψύχραιμη, μεθοδική αντιμετώπιση, ώστε να φτάσουμε σ’ ένα αποτέλεσμα».

Στην Αγγλία υπάρχουν πολλά και ισχυρά σωματεία και αυτή τη στιγμή προσφέρουν βοήθεια και πληροφορίες σε όλους. Έχουν επίσης γεννηθεί κάποιες νέες ομάδες και κινήσεις, που δεν σκοπεύουν να αντικαταστήσουν τα σωματεία, αλλά να διευρύνουν τον διάλογο: Είναι κοινή η ανάγκη όλων (από τους καταξιωμένους επαγγελματίες μέχρι τους απόφοιτους των θεατρικών τμημάτων, που δεν ξέρουν αν θα ασκήσουν ποτέ αυτό που σπούδασαν) να καταλάβουν, να καταλάβουμε, τι περίπου έχουμε μπροστά μας.

Όταν όμως κοιτάζω τα αστρονομικά ποσοστά της ανεργίας, σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν διαβάζω τις ζοφερές προβλέψεις για την παγκόσμια φτώχεια που ήρθε και θα έρχεται, πραγματικά, δεν ξέρω τι άλλο να πω.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΗΝΗ: ΜΑΓΙΟΥ ΤΡΙΚΕΡΙΩΤΗ

Written by OnlyTheater. Category:  ΑΡΘΡΑ

Η Μαγιού Τρικεριώτη είναι σκηνογράφος και ενδυματολόγος. Φροντίζει, με λίγα λόγια, για την έκλυση φαντασίας και το στήσιμο ενός προσεγγγίσιμου μετα-κόσμου. Διαβάζοντας το κείμενό της, σκέφτομαι ότι το ισοδύναμο της φράσης "Είμαι τυχερός και ευγνώμων" είναι εκείνο το εξαίσιο "Είμαι γαλήνιος".

"Αισθάνομαι πολύ μα πολύ τυχερή για τους ανθρώπους που έχω συναντήσει στο θέατρο και για τα προικιά που μου χάρισαν.

Θυμάμαι με ευγνωμοσύνη:

Την εμπιστοσύνη του δάσκαλου Μίμη Κουγιουμτζή, και τον τρόμο της ευθύνης μου, όταν βρέθηκα να σκηνογραφώ στα είκοσι έξι μου χρόνια στην ιστορική Φρυνίχου. Κι εκείνα τα "Γράμματα για τον Τέγια", έναν ολόκληρο πάκο γράμματα, που ένα - ένα τα έγραψα με το χέρι και τα έβαλα σε φακέλους με τα σωστά γραμματόσημα από τη συλλογή της γιαγιάς μου, της Μαριάννας.

Τον Νίκο Μαστοράκη που μου έμαθε την τομή μεταξύ σκηνικού και πραγματικού χώρου. Που ένωσε δύο ξέχωρα κομμάτια του μυαλού μου και με ελευθέρωσε προς την απεραντοσύνη του σινεμά.

Τη χαρά της δουλειάς, τη δουλειά - διασκέδαση κοντά στον Αντώνη Καλογρίδη και τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. 

Την ελευθερία και την καθαρότητα του Θωμά Μοσχόπουλου, που έχει ένα μαγικό τρόπο να ενώνει μέσα μας όλους μας τους κρίκους, να μας ενώνει όλους μας, τον ένα με τον άλλο, και να πλέκει την παράσταση.

Τις σκανταλιές με τον Έκτορα Λυγίζο.

Το βάρος της λέξης, με τον Νίκο Χατζόπουλο. Τη στοργή του Αντώνη Αντύπα.

Την κινηματογραφική και την «εφ’ όλης της ύλης» επικοινωνία με το Θάνο Αναστόπουλο.

Την καθαρότητα και τη σταθερότητα του Μιχαήλ Μαρμαρινού: μια γεμάτη απογύμνωση που σου καθαρίζει το μυαλό.

Τα «όχι» μου, που όσο και να τα μην τα έχω μετανιώσει, με βαραίνουν.
 

Τον Λευτέρη Βογιατζή. Για τα πάντα."

*Φωτογραφία εξωφύλλου: "Αυτοκρατορία" σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού (Κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη)
 Δεύτερη φωτογραφία: "Μήδεια" σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή (Κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη)

Χρύσα Φωτοπούλου

ΜΑΓΙΟΥ ΤΡΙΚΕΡΙΩΤΗ: “Θα έγδυνα σιγά-σιγά τον Αμλετ”

Ενας διάσημος πίνακας ζωγραφικής, το σαλονάκι που φαίνεται από μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα, τα ρούχα ενός περαστικού στον δρόμο. Ολα αυτά και ακόμη περισσότερα μπορούν ανά πάσα στιγμή να πυροδοτήσουν τη φαντασία της Μαγιούς Τρικεριώτη. Η νεαρή σκηνογράφος που πέρυσι δημιούργησε αίσθηση με τις δουλειές που υπέγραψε στο θέατρο, επανέρχεται δριμύτερη με τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ στο θέατρο Χώρα, και τον Εκτορα Λυγίζο να υπογράφει μια σκηνοθεσία που παραπέμπει στο άγρυπνο βλέμμα του Μεγάλου Αδελφού. Η πρεμιέρα πραγματοποιείται απόψε και η Μίνα Αδαμάκη κρατά τον ρόλο της Γουίνι, ενώ τον σύζυγό της Γουίλι υποδύεται ο Ερρίκος Λίτσης .

«Η Γουίνι είναι μια γυναίκα μισοθαμμένη, φυτρωμένη, παγιδευμένη. Ο Μπέκετ κλέβει από την ηρωίδα του τη δυνατότητα της κίνησης και έτσι, μοναδικός της λόγος ύπαρξης είναι ο λόγος. Φλυαρεί λοιπόν ακατάπαυστα για να κρύψει την εσωτερική σιωπή της. Ο συγγραφέας δεν μας δίνει την αιτία, μόνο ένα ανέλπιδο σισύφειο παρόν. Με μοναδικό προικιό μια τσάντα με ό,τι της έχει απομείνει και τον Γουίλι ως αποδέκτη και αποκούμπι» σημειώνει η σκηνογράφος. Για το σκεπτικό του Βig Βrother (ανάμεσα σε κοινό και σκηνή θα μεσολαβεί ένα τζάμι και οι φωνές θα φθάνουν μέσω μικροφώνων) εξηγεί: «Με τον Εκτορα αρχίσαμε να μιλάμε για μια συνθήκη πειράματος. Ενα πείραμα που παρακολουθεί ο θεατής. Μέσα από την ανάγκη να τονιστεί η αναζήτηση της Γουίνι για επικοινωνία,ο χώρος σχεδόν ειρωνικά μετατράπηκε σε ένα στούντιο-κουτί κλεισμένο με τζαμαρία, με κάμερες να παρακολουθούν και να καταγράφουν τα πάντα σαν Μεγάλος Αδελφός. Μια εικόνα ριάλιτι, κατασκευασμένης πραγματικότητας».

Η Μαγιού Τρικεριώτη έχει σπουδάσει θέατρο και σκηνογραφία στο Πανεπιστήμιο του Κεντ, σκηνογραφώντας παραστάσεις με το σύστημα «φτιάξ΄ το μόνος σου»: «Από πριόνι, σφυρί και ξύλα ως πινέλο και ζωγραφική του ολοκληρωμένου σκηνικού». Ακολούθησε ένα «σκληρό μεταπτυχιακό» στη σχολή του Οld Vic στο Μπρίστολ. Από εκεί μετακόμισε στο Λονδίνο για να παρακολουθήσει μαθήματα ενδυματολογίας στο St. Μartin΄s και στη London School of Fashion και δούλεψε στις πρώτες «επαγγελματικές» παραστάσεις της. Στη μαμά πατρίδα έχει υπογράψει τη «Λούλου» του Αντώνη Καλογρίδη, τον «Επαγγελματία» του Μίμη Κουγιουμτζή, τους «Βρυκόλακες» του Εκτορα Λυγίζου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, κ.ά., ενώ πέρυσι σειρά είχαν οι «Εχθροί εξ αίματος» του Αρκά στο θέατρο του Νέου Κόσμου, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» για το Παιδικό Στέκι του Εθνικού, «Η φάρσα της οδού Γουόλγουορθ» στο Από Μηχανής Θέατρο, επίσης σε σκηνοθεσία Λυγίζου.

Η ίδια θεωρεί ότι όσο καλό και αν είναι ένα σκηνικό, δεν μπορεί να απογειώσει μια μέτρια παράσταση. Πώς θα όριζε η ίδια ένα βαρετό ή ανούσιο σκηνικό; «Είναι εκείνο που παραμένει “ακατοίκητο” σε όλη τη διάρκεια μιας παράστασης». Και πότε ένα σκηνικό είναι επιτυχημένο; «Οταν γίνεται και αυτό παράσταση» . Ηρωες στιγματισμένοι από τα χιλιάδες ανεβάσματα, όπως ο Αμλετ, η Μπλανς Ντυμπουά ή η Λυσιστράτη, θα χρειαζόταν να κάνουν… στριπτίζ προτού αφεθούν στα χέρια της: «Θα τους έγδυνα σιγά σιγά από όλα τα ρούχα που τους έχουν φορέσει ως τώρα» λέει η Μαγιού Τρικεριώτη.

ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

ΜΑΓΙΟΥ ΤΡΙΚΕΡΙΩΤΗ: «Το ελληνικό θέατρο είναι συναρπαστικό»

από την ΕΛΕΝΑ Δ. ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ

Η είσοδός της στο ελληνικό θέατρο, πριν από δύο χρόνια, προκάλεσε αίσθηση, κάνοντας τα βλέμματα της «συντεχνίας» να στραφούν επάνω της. Η πρώτη σκηνογραφική δουλειά της, στη «Λούλου» του Βέντεκιτ, που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Καλογρίδης, φωτεινή, πολύπλοκη, με τεχνικές δυσκολίες, δεν φανέρωνε έλλειψη εμπειρίας, ενώ αναδείκνυε το ταλέντο και τη φρεσκάδα της νιότης της.
Η Μαγιού, 24 μόλις Μαΐων, άρχισε να έχει προτάσεις συνεργασίας, παρ' ότι συνέχιζε να ζει και να εργάζεται στο Λονδίνο. Και έως τώρα έχει κάνει σκηνικά - κοστούμια στον «Επαγγελματία» του Ντούσαν Κοβάσεβιτς, που σκηνοθέτησε ο Μίμης Κουγιουμτζής στο «Θέατρο Τέχνης». Συνεργάστηκε με τη Ρένη Πιττακή στον απαιτητικό μονόλογο του Μπέκετ «Όχι εγώ», που σκηνοθέτησε η Ελπίδα Σκούφαλου. Έκανε σκηνικά - κοστούμια στον «Χειμώνα» του Γιον Φόσε, που σκηνοθέτησε η Βίκυ Γεωργιάδου για τη σειρά «Δοκιμές» του θεάτρου «Αμόρε», και πρόσφατα σκηνογράφησε τις «Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης» του Έντεν φον Χόρβατ, που ανέβηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη.
Αυτή την περίοδο συνεργάζεται με τον Λευτέρη Βογιατζή για το ανέβασμα του έργου της Σάρας Κέιν «Λαχταρώ» στο «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων» και για τον «Κουρέα της Σεβίλλης» που σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου.
Όταν, σε διάστημα δύο ετών, ένα εικοσιεξάχρονο κορίτσι έχει τόσο δυναμική παρουσία στα «σπλάχνα» του ελληνικού θεάτρου, δεν υπάρχει αμφιβολία πως πλέει σταθερά και υπεύθυνα προς τις πλούσιες θεατρικές πηγές.
Η μικρούλα, τρυφερή Μαγιού, ακολούθησε τη φύση της. Έγινε σκηνογράφος. Μια απόφαση που πάρθηκε σε ηλικία πέντε ετών, βλέποντας στην αγκαλιά της μαμάς της τη «Σπασμένη Στάμνα», την ιστορική πρώτη παράσταση της «Σκηνής». Δεν λοξοδρόμησε. Σπούδασε σκηνογραφία στο Πανεπιστήμιο του Κεντ (1995-1999) και ενδυματολογία στη Θεατρική Σχολή του Old Vic στο Μπρίστολ (1999-2000). Παρακολούθησε μαθήματα ενδυματολογίας και ζωγραφικής στο Central St. Martin' s και στο London School of Fashion (2000 -2001). Αμέσως μετά την αποφοίτησή της άρχισε να δουλεύει σε θέατρα στο Κάντερμπερι, στο Μρίστολ, το Εδιμβούργο και το Λονδίνο.
Έχοντας την πολυτέλεια της επιλογής ανάμεσα σε δουλειές στην Αγγλία και σε δουλειές στην Ελλάδα, είναι σχεδόν αποφασισμένη. Γιατί «το θέατρο έξω είναι ενδιαφέρον, εδώ είναι συναρπαστικό».
ΤΑ ΝΕΑ , 07/05/2003 , Σελ.: P23

Αριστες Α' εξαμήνου

των Εφης Μαρίνου, Παρής Σπίνου, Σταυρούλας Παπασπύρου, Ματούλας Κουστένη

7 - 15/06/2003

Εδωσαν εξετάσεις και όλες τους πήραν «δέκα με τόνο». Καθεμιά στην τέχνη της. Η Μαγιού Τρικεριώτη στη σκηνογραφία, η Γιώτα Νέγκα και η Αντριάννα Μπάμπαλη στο τραγούδι, η Μαρία Σούμπερτ στο βιβλίο, η Αθανασία Κυριακάκου στα εικαστικά, η Νατάσα Σιούτα στο κλασικό μπαλέτο, η Αθανασία Καραγιαννοπούλου στη σκηνοθεσία και η Γιασεμή Κηλαηδόνη στο θέατρο. Το πρώτο εξάμηνο του 2003 συνάντησαν τη δημοσιότητα, όμως δεν επαναπαύονται. Οκτώ νέα κορίσια που ήδη έδωσαν δείγμα από το ταλέντο τους μιλούν για τα πρώτα τους βήματα, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν και ξετυλίγουν τις ελπίδες και τα όνειρά τους.

Μαγιού Τρικεριώτη

Σκηνογράφος-ενδυματολόγος

Ηρθε και θα μείνει απ' ό,τι φαίνεται. Με σπουδές στην Αγγλία αλλά και τις πρώτες επαγγελματικές της καταθέσεις σε θέατρα του Λονδίνου, του Μπρίστολ, του Εδιμβούργου και του Καντέρμπερι, η Μαγιού Τρικεριώτη απέκτησε μέσα σε χρόνο ρεκόρ μια σταθερή σχέση με το ελληνικό θέατρο.

Μοιάζει εύθραστη, η φωνή της θυμίζει έφηβη, η δουλειά της όμως φανερώνει συγκέντρωση και αποφασιστικότητα. Πρώτος ο Αντώνης Καλογρίδης έτυχε να δει πριν από δύο χρόνια το «μπουκ» της. Τη φώναξε για τη «Λούλου» του Βέντεκιντ στην «Αθηναΐδα». Εκείνη βρήκε λύσεις και μάλιστα ευφάνταστες στις πολύπλοκες σκηνικές απαιτήσεις της παράστασης. Εκεί εντόπισε τη δουλειά της ο Μίμης Κουγιουμτζής και της ανέθεσε το σκηνικό του «Επαγγελματία» του Ντούσαν Κοβάσεβιτς που ανέβασε στη Φρυνίχου με το Γιάννη Μόρτζο. Στην «αλυσίδα» προστέθηκε η Ρένη Πιττακή όταν της ζήτησε να ετοιμάσει το σκηνικό για το «Οχι εγώ» του Σ. Μπέκετ που παρουσίασε στους «Θεατρικούς Μονολόγους» της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Επίσης, τον Οκτώβριο, στο πλαίσιο των «Δοκιμών» του «Αμόρε» η Βίκυ Γεωργιάδου της ανέθεσε τα σκηνικά-κοστούμια για το έργο του Γιον Φόσε «Χειμώνας». Ακολούθησαν οι «Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης» του Εντεν φον Χόρβατ στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Ακόμα βρίσκεται σε... εκκρεμότητα η ολοκλήρωση του σκηνικού της για το «Λαχταρώ», τη δεύτερη Σάρα Κέιν που ανεβάζει ο Λευτέρης Βογιατζής στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων κάπου μέσα στον Ιούνιο... Αυτές τις μέρες πάντως η Μαγιού Τρικεριώτη βρίσκεται στο Αγρίνιο. Ξανά με τον Νίκο Μαστοράκη στην καλοκαιρινή παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ όπου ετοιμάζει ένα ποπ αρτ σκηνικό για τον «Κουρέα της Σεβίλλης». Η Αγγλία παραμένει πάντα ένα πεδίο ανοιχτό στην καριέρα της. Εχει τις διασυνδέσεις της, κάνει τα ταξίδια της, αλλά τώρα, λέει, τον τόνο δίνει ο έρωτας με την Ελλάδα: «Οι ευκαιρίες είναι ενδιαφέρουσες και τις αξιοποιώ. Δεν είναι μικρή εμπειρία να συνεργάζεσαι με τον Λ. Βογιατζή αλλά ούτε και το πέρασμα από το ένα θεατρικό είδος στο άλλο».

Copyright © 2001 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.