World Theatre Day /  by Mayou Trikerioti

"We live in a time when it is hard to see clearly. We are surrounded by more fiction than at any other time in history or prehistory. Any ‘fact’ can be challenged, any anecdote can have claim on our attention as ‘truth’. One fiction in particular surrounds us continually. The one that seeks to divide us. From the truth. And from each one another. That we are separate. Peoples from people. Women from men. Human beings from nature.

But just as we live in a time of division, and fragmentation, we also live in a time of immense movement. More than at any other time in history, people are on the move; frequently fleeing; walking, swimming if need be, migrating; all over the world. And this is only just beginning. The response, as we know, has been to close borders. Build walls. Shut out. Isolate. We live in a world order that is tyrannical, where indifference is the currency and hope a contraband cargo. And part of this tyranny is the controlling not only of space, but also time. The time we live in eschews the present. It concentrates on the recent past and near future. I do not have that. I will buy this. 
[...]
And if we were in Epidauros we could look up and see how we share this with a larger landscape. That we are always part of nature and we cannot escape it just as we cannot escape the planet. If we were in the Globe we would see how apparently private questions are posed for us all. And if we were to hold the Cyrenaican flute from 40,000 years ago, we would understand the past and the present here are indivisible, and the chain of human community can never be broken by the tyrants and demagogues."

Simon McBurney, World Theatre Day Message 2018 – Europe

Brexit /  by Mayou Trikerioti

The SBTD is fighting back on Brexit, on all things that have changed for the better in the last 20 years.

I tried working between countries and cross border in the early 2000s.. The EU made it possible, but sending my CV and images of my work to another EU country was not as easy as it is today.

At a time when interviews equalled a tube ride, little me + my leather portfolio from London Graphic Centre, I had to make up a basic html site, burn CDs with images and send them through post. Cheap red-eye flights were meant for students, not for professionals.

In the years to follow, open borders teamed up with technology aided this melting pot that gets bigger and bigger and has truly facilitated determination and made working bordereless possible on every level.

So now I find myself in Athens filming an Iranian film, in Lesbos filming a French film whilst collaborating with the Brussels based director-choreographer Tara D'Arquian on her Belgian/UK co-production Bad Faith which opened at the Laban Centre.

The design world has changed so much it has become more global and wonderful. It must not fold back on itself or stay split between film and theatre.

Bad Faith opens at Laban /  by Mayou Trikerioti

"The seriously impressive young Belgian choreographer concludes her Nietzschean trilogy with dance that’s stripped to the bone"

https://www.theguardian.com/stage/2018/mar/18/bad-faith-tara-d-arquian-review-laban-nietzche-trilogy

29178136_10155253286836722_4401981647610077174_n.jpg
29187032_10155253286861722_1221590993239280138_n.jpg

Μαμά /  by Mayou Trikerioti

http://totetartokoudouni.blogspot.gr/2018/02/84.html

jenny mastoraki

"Είναι ποιήτρια. Για ν’ ακριβολογώ είναι Ποιήτρια -κι ας έχει αρκετά χρόνια να βγάλει βιβλίο με ποίηση. Απ’ τους/τις κορυφαίους/-ες της αποκαλούμενης «Γενιάς του ’70». Είναι μεταφράστρια. Για ν’ ακριβολογώ είναι Μεταφράστρια -εκεί να δείτε σεβασμός ΚΑΙ στο γράμμα και στο ΠΝΕΥΜΑ του συγγραφέα. Αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι ξέρει γράμματα -για ν’ ακριβολογώ Ξέρει γράμματα. Αποθεώνει τη Γλώσσα. Βασανίζεται για να αποθεώσει τη Γλώσσα. Είναι έξυπνη. Για ν’ ακριβολογώ είναι Έξυπνη. Όχι απλώς Έξυπνη. Αυτό που λέμε στα αγγλικά brilliant -σας παραπέμπω σε συνέντευξή της στην Ιωάννα Μπλάτσου, στην «Καθημερινή, στη σειρά «Από το Α έως το Ω», είναι λίγο παλιά (5/5/2014) αλλά εύκολα μπορείτε να τη βρείτε στο διαδίκτυο. ΕίναιΆνθρωπος -ξέρει να ’ναι Άνθρωπος. Είναι Φίλη -απίστευτα δοτική με τους φίλους της. Είναι ταμένη στους ανθρώπους της -η εγγονή της η Αλίνα, απ’ την αναλόγου διαμετρήματος κόρη της σκηνογράφο/ενδυματολόγο, μήλο κάτω απ’ τη μηλιά, Μαγιού Τρικεριώτη, είναι η Ζωή της. Κι έχει χιούμορ. Για ν’ ακριβολογώ έχει Χιούμορ. Τ’ όνομα της, Τζένη Μαστοράκη. (Κατάχρηση των κεφαλαίων έχω κάνει αλλά μόνο κεφαλαία της πρέπουν).

Έχει μεταφράσει -ας μου επιτραπεί η έκφραση- τα κέρατά της. Από Μαρξ μέχρι Έντγκαρ Άλαν Πόου, από Κλάιστ μέχρι Κανέτι, από Χόφμαν μέχρι Χάινριχ Μπελ. Ο άθλος της: μετέφρασε τον «Φύλακα στη σίκαλη» του Σάλιντζερ (φωτογραφία: Paul Adao)και, 36 χρόνια μετά, δεν αναθεώρησε απλώς τη μετάφραση, ΞΑΝΑμετάφρασε το μυθιστόρημα με καινούργιο τίτλο -«Στη σίκαλη, στα στάχυα, ο πιάστης» (Εκδόσεις «Γράμματα», 2014), μια δουλειά μνημειώδης.

Μετέφρασε και θέατρο η Τζένη Μαστοράκη. Η συνεργασία της με το φίλο της -που τον λάτρευε-, τον Λευτέρη Βογιατζή (φωτογραφία: Σπύρος Στάβερης) -στην «Σκηνή» αρχικά, στην «νέα Σκηνή» του στη συνέχεια- θαυματούργησε. Η τελειοθηρία και των δυο τους βρήκε πρόσφορο έδαφος κι έσμιξε κι άνθισε και καρποφόρησε: «Η σπασμένη στάμνα» του Κλάιστ, «Τέφρα και σκιά» του Πίντερ, «Καθαροί πια» και «Λαχταρώ» της Σάρα Κέιν, «Το ύστατο σήμερα» του Χάουαρντ Μπάρκερ αλλά κι «Ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ» του Κλάιστ στο Εθνικό. Λέξεις που άστραφταν αλλά κι έσταζαν ουσία, ψαγμένες αλλά ποτέ εξεζητημένες, που δένονταν σε φράσεις περίλαμπρες, που κατέβαζαν συγκλονιστικά τα νοήματα -το δοξαστικό της ελληνικής γλώσσας, η αποθέωση της ποίησης μέσα απ’ τη γλώσσα του θεάτρου, κάθε μετάφραση, κάθε παράσταση και καλύτερη.

Και Λόρκα έχει μεταφράσει η Τζένη Μαστοράκη -την «Γέρμα» του, για το «Θέατρο Τέχνης», τον Μίμη Κουγιουμτζή και την Ρένη Πιττακή. Μια εξαιρετική παράσταση -νομίζω η καλύτερη του Κουγιουμτζή-, μια ανεπανάληπτη ερμηνεία της Πιττακή και μια μετάφραση που κονταροχτυπήθηκε με τους Λόρκα-σταθμούς του Νίκου Γκάτσου και βγήκαν ισοπαλία.

Ήθελα να γράψω, εδώ, για την Τζένη Μαστοράκη αφότου διάβασα την καινούργια μετάφραση του Σάλιντζεραλλά όλο και το αμελούσα. Επέστη ο χρόνος. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να τυπώνει, μ’ επίμετρα όπως Εκείνη ξέρει να τα γράφει, τις μεταφράσεις της των κλασικών στις Εκδόσεις «Γράμματα», του άλλοτε συζύγου της και πατέρα της κόρης της Βαγγέλη Τρικεριώτη -άλλος σημαντικός αθόρυβος- καθώς μέχρι τότε υπήρχαν μόνο στα προγράμματα των παραστάσεων το «Τέφρα και σκιά», το «Καθαροί πια», το «Λαχταρώ» και «Το ύστατο σήμερα» (της «νέας Σκηνής») κι ο «Μανδραγόρας» του Μακιαβέλι (του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου»). Έχει εκδώσει απ’ το 2008 τον «Πρίγκιπα του Χόμπουργκ», τον «Μανδραγόρα» και την «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ. Τώρα είναι που βρέθηκαν τα δυο τελευταία στα χέρια μου συν η μετάφρασή της στο «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» του Άλμπι (το οποίο παίζεται για δεύτερη σεζόν στο «Μεταξουργείο», απ’ τους «Συν-Επί» -εξαίρετη παράσταση του Γιώργου Κιμούλη, με Άκι Βλουτή και Δήμητρα Χατούπη), που ξανάκουσα και ιδού η ευκαιρία να γράψω επιτέλους. Ενώ αναμένονται, απ’ ό,τι μαθαίνω, στα «Γράμματα» πάντα, «Η σπασμένη στάμνα», η «Γέρμα» και «Το καινούργιο σπίτι» του Γκολντόνι, που ’χε ανεβάσει ο Βασίλης Παπαβασιλείου με την τότε «Εποχή» του. Ψάξτε τα! Αξίζει να τα ’χετε στη βιβλιοθήκη σας."