Ευχαριστώ πολύ τη Giota Dimitriadi και το Τέχνες Plus..

Μαγιού Τρικεριώτη, Τι Γίνεται Με Την Πανδημία Στο Λονδίνο;

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Ο covid-19 δεν έχει κάνει μόνο τον ελληνικό θεατρικό κόσμο να παραμιλάει από ανασφάλεια για την επόμενη μέρας αλλά έχει πάρει και γιγάντιες διαστάσεις στις περισσότερες γωνιές του κόσμου... Τι γίνεται όμως στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες της Ευρώπης; Τι μέτρα λαμβάνουν οι κυβερνήσεις και ποιες είναι οι σκέψεις των καλλιτεχνών για την επόμενη μέρα;

Τρεις Έλληνες καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό μιλούν στο texnes-plus για όλα όσα βίωσαν και βιώνουν εν μέσω πανδημίας αλλά και για τον φόβο της επόμενης μέρας.

Ξεκινάμε το πρώτο μέρος του αφιερώματος με μια γεύση για όλα όσα συμβαίνουν στη Βρετανική πρωτεύουσα. Ρεπόρτερ μας σ' αυτή την περίπτωση η ενδυματολόγος- σκηνογράφος, Μαγιού Τρικεριώτη.

Μια καλλιτέχνης που έχει κάνει αίσθηση με τα σκηνικά και τα κουστούμια της, τόσο στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, όσο και σε γνωστές σκηνές της Αθήνας. Με εντυπωσιακές σπουδές στο αντικείμενό της από το Πανεπιστήμιο του Κέντ μέχρι τη σχολή του Οld Vic στο Μπρίστολ και στη London School of Fashion, η ταλαντούχα καλλιτέχνης τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται μόνιμα στο Λονδίνο. Επιστρέφει στην μαμά πατρίδα μόνο για να "δουλέψει μόνο με συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένα θέατρα", όπως μου διευκρινίζει.

Εν μέσω πανδημίας η Μαγιού παραμένει σε καραντίνα, ανησυχεί για το μέλλον και κάνει επανάληψη την τρίτη δημοτικού μαζί με την κόρη της, Αλίνα.

Εκείνη εξάλλου είναι και η "αντοχή της" στην πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε....

Η «Τζασμίν», σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή παίχτηκε για δύο σεζόν (2018-2019 &2019-202) στο θέατρο Διάνα. Η Μαγιού Τρικεριώτη είχε αναλάβει το εντυπωσιακό σκηνικό της παράστασης.

Πώς βίωσες το διάστημα της καραντίνας; Ήταν πιο δύσκολο για σένα να είσαι εκτός Ελλάδος;

Δυσκολεύτηκα, όπως όλοι. Και εξακολουθώ να δυσκολεύομαι, μια και τώρα που μιλάμε, πρώτη βδομάδα του Ιουνίου, είμαστε ακόμη σε καραντίνα. Έχουμε κλείσει πια τους τρεις μήνες, και δεν χρειάζεται να εξηγήσω παραπάνω πόσο βαραίνει αυτό.

Η απαγορευμένη «κοινωνικότητα» δεν είναι διαχειρίσιμη. Προπαντός όταν η δουλειά σου, δηλαδή το θέατρο και το σινεμά, είναι κατεξοχήν δουλειά κοινωνική. Εκπαιδεύομαι λοιπόν --μαζί με τη μισή υφήλιο, τουλάχιστον— σε μια καινούργια πραγματικότητα. Τα φιλικά, τα οικογενειακά, τα επαγγελματικά, όλα περνούν από μια οθόνη. Πάλι καλά που υπάρχει κι αυτή, κι ας μην είναι ποτέ αρκετή.

Μετά από είκοσι χρόνια (δέκα συν δέκα, για την ακρίβεια, σε δύο δόσεις), η Αγγλία είναι «σπίτι» μου όσο και η Ελλάδα. Τα κλεισμένα μας σύνορα μού στέρησαν τους γονείς μου, όμως στάθηκα τυχερή, αφού μπορώ να περνάω όλη μέρα με την κόρη μου. Βγάζουμε παρέα την τρίτη δημοτικού (τα αγγλικά σχολεία δουλεύουν στο φουλ εξ αποστάσεως, και η ύλη είναι απαιτητική), και κάνουμε ό,τι κάνουν δυο κορίτσια, που περνούν πολύ καλά όταν είναι μαζί. Η Αλίνα είναι η αντοχή μου.

Πώς είναι η κατάσταση σήμερα στο Λονδίνο για τον τομέα του πολιτισμού; Έχει λάβει η κυβέρνηση ικανοποιητικά μέτρα για τη στήριξη των καλλιτεχνών;

Όλοι είναι αιφνιδιασμένοι. Παντού. Εδώ, σ’ εμάς, η κρατική βοήθεια προσπάθησε να ομαδοποιήσει τους επιδοτούμενους σε μισθωτούς και σε ελεύθερους επαγγελματίες, και να τους ενισχύσει ανάλογα με τα δηλωμένα τους έσοδα. Λογικό. Όμως ο κόσμος του θεάτρου και του κινηματογράφου συνδυάζει πολλές φορές και τις δύο ιδιότητες, με αποτέλεσμα, σ’ ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του, να εισπράττει μια επιδότηση στα όρια του συμβολικού ή και τίποτα.

Μέχρι τώρα που μιλάμε, τα θέατρα δεν έχουν λάβει κρατική ενίσχυση. Ένα κλειστό θέατρο στο West End του Λονδίνου, για να σου δώσω ένα παράδειγμα, «μπαίνει μέσα» 30.000 λίρες την εβδομάδα. Αν δεν γίνει κάτι δραστικό, πολλά μεγάλα θέατρα όπως το Old Vic, το Young Vic, το Globe, το Sadlers Wells, το Royal Opera House (και γενικά το 70% των σκηνών), δεν θα αντέξουν μετά τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο. Και υπάρχουν ήδη τέσσερα μεγάλα θέατρα εκτός Λονδίνου, που κήρυξαν πτώχευση.

Πώς βλέπεις πρωτοβουλίες όπως το “Support Αrt Workers”; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο στο Ηνωμένο Βασίλειο;

Το “Support Art Workers” είναι η αρχή μιας ουσιαστικής διεκδίκησης. Έχει «φόρα», έχει και φωνή. Συμφωνώ όμως με τον Νίκο Χατζόπουλο, που λέει πως «χρειάζεται μια ψύχραιμη, μεθοδική αντιμετώπιση, ώστε να φτάσουμε σ’ ένα αποτέλεσμα».

Στην Αγγλία υπάρχουν πολλά και ισχυρά σωματεία και αυτή τη στιγμή προσφέρουν βοήθεια και πληροφορίες σε όλους. Έχουν επίσης γεννηθεί κάποιες νέες ομάδες και κινήσεις, που δεν σκοπεύουν να αντικαταστήσουν τα σωματεία, αλλά να διευρύνουν τον διάλογο: Είναι κοινή η ανάγκη όλων (από τους καταξιωμένους επαγγελματίες μέχρι τους απόφοιτους των θεατρικών τμημάτων, που δεν ξέρουν αν θα ασκήσουν ποτέ αυτό που σπούδασαν) να καταλάβουν, να καταλάβουμε, τι περίπου έχουμε μπροστά μας.

Όταν όμως κοιτάζω τα αστρονομικά ποσοστά της ανεργίας, σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν διαβάζω τις ζοφερές προβλέψεις για την παγκόσμια φτώχεια που ήρθε και θα έρχεται, πραγματικά, δεν ξέρω τι άλλο να πω.

Σκηνή από την "Λυσιστράτη" σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού που απολαύσαμε το καλοκαίρι του 2016 στην Επίδαυρο με τα κουστούμια της Μαγιούς Τρικεριώτη.

Στην Αγγλία η κατάσταση ήταν πιο σοβαρή από τη χώρα μας. Νιώθεις ότι το κοινό δύσκολα θα κλειστεί από το φθινόπωρο σε κάποια αίθουσα;

Δεν υπάρχει ακόμα προοπτική για να ανοίξουν κανονικά τα θέατρα πριν από το 2021. Τα περισσότερα χρειάζονται τουλάχιστον 60% πληρότητα για να λειτουργήσουν, πράγμα που κάνει το να ανοίξουν τηρώντας ασφαλείς αποστάσεις αποτρεπτικό. Το Royal Οpera House και το Old Vic ξεκινούν live streaming παραστάσεων, και για τον Οκτώβριο έχει ανακοινωθεί μια παράσταση-promenade (The Great Gatsby).

Μένει να δούμε ακόμη πως θα επιστρέψει στα θέατρα το κοινό, παραμερίζοντας τον φόβο του covid. Αλλά και πώς θα παραμερίσουν τον ίδιο φόβο και οι άνθρωποι του θεάτρου, καλλιτέχνες και τεχνικοί.

Σκηνή από την "Λυσιστράτη" σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού που απολαύσαμε το καλοκαίρι του 2016 στην Επίδαυρο με τα κουστούμια της Μαγιούς Τρικεριώτη.

Δεν έχεις σταματήσει να δουλεύεις και στην Ελλάδα. Πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες τον πολιτισμό;

Δεν μπορώ ούτε θέλω να τις ξεχωρίσω. Ο πολιτισμός παράγεται με πάθος και με πάθος καταναλώνεται, και στις δυο τους.

Στην Ελλάδα μου αρέσει πολύ να δουλεύω με συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένα θέατρα. Γι’ αυτούς επιστρέφω, όταν επιστρέφω. Στην Αγγλία πάλι, τα ωράρια του θεάτρου έχουν μια κανονικότητα, που μου εξασφαλίζει και τον προσωπικό και τον οικογενειακό μου χρόνο. Έτσι μπορώ να το χαίρομαι διπλά όταν είμαι σε πρόβα μεσάνυχτα παρά πέντε στην Αθήνα!

Υπάρχει κάτι που ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό;

Ο covid πάγωσε σχέδια και ταξίδια. Μερικά από αυτά έχουν μετατεθεί για το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2021, π.χ. μια όπερα στη Δανία, μια ταινία, και μια μεταφορά ήδη συντελεσμένης παράστασης σε πολύ μεγαλύτερο θέατρο.

Άλλες παραστάσεις που ετοίμαζα, βρίσκονται αναγκαστικά σ’ ένα παρατεταμένο στάδιο pre-production περιμένοντας τον επαναπρογραμματισμό των θεάτρων. Το μόνο που σκέφτομαι όμως, είναι πώς θα είναι ο Κόσμος Μετά. Και εύχομαι να τελειώσει κάποια στιγμή όλο αυτό το κακό, και να μετρηθούμε, και να είμαστε πάλι όλοι εδώ.

Babak, an Iranian student in Greece, doesn’t show up to welcome his visiting parents at the Athens airport. Pari and her older husband, both devout Muslims abroad for the first time, are ill-prepared to search for their son in an intimidating and alien environment. All their attempts to find a clue that might lead them to him prove to be in vain and they soon reach a dead end. But Pari can't give up looking for him, even when returning to Iran seems like her only choice. Following the steps of her rebellious son in the darkest corners of the city, she will exhaust her inner strength to achieve more than a mother's search for her missing son. A film by Siamak Etemadi Cast: Melika Foroutan (Pari), Shahbaz Noshir (Farrokh), Sofia Kokkali (Zoe), Lena Kitsopoulou (Nawal), Argyris Pandazaras (Anarchist), Dimitris Xanthopoulos (Sailor), Kimonas Kouris, Bijan Daneshmand, Vassilis Koukalani Produced by:Heretic (Greece), Le Bureau (France), TopKapi Films(The Netherlands), The Chouchkov Brothers (Bulgaria) Co-produced by: Bord Cadre Films (Switzerland), Biokon (Greece) Supported by: Greek Film Centre, ERT S.A., CNC, Netherlands Film Fonds, Netherlands Production Incentive, Bulgarian National Film Centre, Creative Europe Media, Eurimages Producers: Konstantinos Kontovrakis, Giorgos Karnavas Co-producers: Gabrielle Dumon (Le Bureau), Frans van Gestel, Laurette Schillings, Arnold Heslenfeld (Topkapi Films), Boris Chouchkov, Victor Chouchkov Jr. (Chouchkov Brothers), Dan Wechsler, Jamal Zeinal Zade (Bord Cadre Films), Dimitris Kontovrakis (Biokon) Countries of production: Greece, France, The Netherlands, Bulgaria Production manager:Kostas Sfakianakis Production coordinator:Leda Bouzoukou Cinematography by:Claudio Bolivar GSC Editing by:Panos Voutsaras Production design by:Wilbert van Dorp Costumes by: MayouTrikerioti Art Director: Elena Vardava Make-up by: Valentin Valov Music by: Avia Casting Director: Makis Gazis Sound by: Boris Trayanov,Vincent Sinceretti, Jan Schermer Assistant director: Miltos Ntzounis Production assistants: Takis Papadopoulos, Grigoris Livieratos, Petros Papakyriakou VFX by:IKE NO KOI For more information: http://heretic.gr/pari/

#parifilm #berlinalepanorama #berlinale #berlinaletalents #costumedesign